Aan het lijntje houden

Zaterdag 9 november ging ik met Fotoclub Nieuw Perspectief naar het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Ik was er nog nooit geweest, dus het was een mooie gelegenheid om er eens te komen. Het thema van deze maand bij deze fotoclub is “lijnenspel”, dus ik ging deze dag specifiek op zoek hiernaar. En werkelijk, waar ik ook keek, overal waren wel lijnen aanwezig! In deze blog dan ook geen technische verhalen, ik neem ik jullie deze keer mee in mijn speurtocht naar lijnen en composities met lijnen.

Na onze jassen en rugzakken in de garderobe achtergelaten te hebben, kwamen we in de centrale hal al meteen een walhalla aan lijnenspel tegen in het dak. Een enorme stalen constructie met glas en ook lichtpuntjes er in. Echt heel bijzonder. En ergens fijn dat het bewolkt/regenachtig was, want nu was er een egale lucht, zonder al te veel licht.

Keek ik in bovenstaande foto nog recht ophoog, op het midden van het plein, in onderstaande foto keek ik schuin naar een hoek. Bijna alle rechte lijnen in deze compositie trekken naar het midden, op ongeveer 1/3 van de foto. Ik dacht er eerst nog een bepaalde symmetrie in te ontdekken, maar dat is niet helemaal zo. De dakkapelletjes wijken net iets af.

Ik merk dat ik het mooier vind dergelijke foto’s in zwart wit om te zetten. Dat geeft ergens rust aan de compositie. En daarnaast was de lucht toch al grauw en de stenen ook grijs. Dus heel veel kleur zat er ook niet in de oorspronkelijke foto’s.

In de ramen zag ik de weerspiegeling van de staalconstructie van het dak, waarmee je dus een lijnenspel in het lijnenspel van de ruitjes weerspiegeld ziet. En de stenen doen ook mee met een horizontaal lijnenspel. Volgens mij dus een geslaagde themafoto. En hij deed het ook weer het beste in zwart wit.

We hebben nog eventjes met een suppoost staan praten en toen we zeiden dat we van een fotoclub waren, gaf ze voor de grap aan dat ze wel model wilde staan. Dit liet ik me geen twee keer zeggen en ik vroeg haar even model te staan in de centrale hal. Haar blauwe jas steekt mooi af tegen de nogal kleurloze ruimte. Maar hierdoor is het wel meteen duidelijk waar we ons bevinden. Een erg leuke foto, al zeg ik het zelf. Ik denk dat ik hem ga sturen naar het museum. Dat zal ze best leuk vinden. Al heb ik geen idee hoe ze heette…

Na een laatste (net iets andere) foto van de centrale hal gingen we richting de noordkant van het gebouw. Om daar meteen tegen een indrukwekkende trap met, jawel, allerlei lijnen aan te lopen.

Door de ramen zie je nog een historisch schip liggen. Maar zonder jas was dat geen optie, ik klom naar boven. Daar had je mooi uitzicht op het schip. Ik nam een beetje afstand van het raam en maakte onderstaand doorkijkje.

En nog maar weer een foto van een trap. Er waren een hoop fotogenieke trappen in het museum. Ik heb er veel foto’s van gemaakt. Ook een beetje met dat thema in mijn hoofd natuurlijk. Normaal gesproken had ik misschien niet eens foto’s hiervan gemaakt. Zo zie je maar weer, door anders, of juist gericht, te kijken, kom je ineens met heel andere foto’s thuis dan normaal gesproken.

Het licht maakte dat de trappen een gelige uitstraling kregen. Ik had de witbalans nog op bewolkt staan (zag ik achteraf). In de nabewerking heb ik bij elke trap wat aan de lichtbalans gesleuteld (als je in RAW fotografeert, dan kun je de witbalans achteraf bij het nabewerken nog aanpassen) en in onderstaande foto ook aan de kleurenschuifjes in Lightroom. Zo vond ik het aquablauw wat mooier dan de oorspronkelijke gelige lichtgloed. Ook deed ik nog wat aan het perspectief, dat kun je in Lightroom ook nog aanpassen, ik gebruikte de optie met hulplijnen.

Weer terug in de centrale hal zag ik onze driekleur fier wapperen in de wind en regen.

Er zat een mevrouw rustig een boekje te lezen in een van de galerijen. Hier zie je ook goed het verschil tussen het daglicht wat van links door de bogen valt en de gelige verlichting in het museum.

Hieronder nog een doorkijkje naar de centrale hal. Het lijkt wel een winkelcentrum in Parijs ofzo. Een sfeervol pleintje, er gebeurt van alles. Rechtsonder zie je nog een fotograaf bezig.

Ik liep een andere vleugel in met, jawel, weer een trappenhuis. Hieronder eentje met een mooi doorkijkje naar buiten.

Op één van de verdiepingen kwam ik in een zaal met allerlei instrumenten die zijn gebruikt in de scheepvaart. De zaal was wel heel donker, met zwarte muren die als een sterrenhemel met lichtjes was bekleed. De vitrines waren blauw verlicht, het leek wel een soort sprookjeswereld en de instrumenten in de vitrines leken bijna te zweven. Echt heel mooi gedaan.

Maar ook moeilijk om te fotograferen, zo uit de hand, zonder statief. Ik heb de ISO flink op moeten schroeven, tot 800, en de ruis die ontstaat op de koop toe moeten nemen. De sluitertijd bij deze foto’s lag op 1/60 seconde, het diafragma was F4.

De mooiste zet ik hier (nog) even niet neer, die ga ik op de clubavond laten zien. Er lezen een paar mensen van de betreffende fotoclub mee op mijn blog 😉

In een andere zaal zag ik allerlei mooie ornamenten van oude schepen. Bijzonder dat ze de tand des tijds hebben doorstaan. En wat een vakwerk. Er zullen niet veel mensen meer zijn die dit soort dingen nog kunnen en doen, denk ik wel eens. Mijn oog viel nog op onderstaand bord. Boksol, wat een rare naam, dacht ik. Op een bordje las ik dat het verbastering van Botshol was. Tegenwoordig een natuurgebied bij Vinkeveen.

Op mijn weg naar beneden kwam ik nog een heel mooi idyllisch doorkijkje naar buiten tegen. Ik vond het bijna een soort schilderij, die herfstbomen door het raam en de boog als omlijsting. Voor de grap dan toch maar het moderne bordje met de richting van de nooduitgang er op laten staan. Ik had het ook weg kunnen laten, maar vond het wel grappig. Hard naar beneden rennen, zegt het bordje. Dwars door het raam en dan ren je dus zo de gracht in…

In bovenstaande foto zie je nog net de witte luiken van het raam. Die zijn niet meer in gebruik, er staat immers een trap tegenaan. Maar ik zag er wel weer een leuk lijnenspel in van rijtjes met nagels. En de reflectie van het raam en de trap in de glimmende lak vind ik ook een mooi detail.

En zo kwam ik weer beneden. Ik keek nog even vlug door het raam van de enorme bibliotheek. Ook daar kun je weer een lijnenspel in ontdekken.

In de hal stonden een paar mensen van de fotoclub te wachten. Er gingen er al een paar naar huis, waaronder degene waarmee ik mee reed. Ik denk dat we zo’n twee en een half uur in het museum zijn geweest, hooguit. Maar ondanks dat ik nog lang niet alles gezien had, heb ik in die korte tijd wel heel veel leuke foto’s kunnen maken. Je kunt er als fotograaf dus echt je hart ophalen. En zonder dit uitje van de fotoclub was ik er waarschijnlijk niet met de spiegelreflexcamera naar toe gegaan en had ik alles met de Iphone vastgelegd. Nu heb ik toch mooier, kwalitatief beter herinneringsmateriaal.

Overigens was het museum echt de moeite waard om gewoon te bezoeken. Ik ben er maar een paar uurtjes geweest, maar heb bijvoorbeeld erg genoten van een prachtige fototentoonstelling van Kadir van Lohuizen over o.a. de consequenties van de stijgende zeespiegel. Zeer de moeite waard!

En het regende zo hard dat we er niet eens aan toe zijn gekomen om de historische schepen buiten te bezichtigen. En ik ben nu in sneltreinvaart door het gebouw heen gelopen en heb nog maar de helft gezien. Ik ga er dus zeker nog eens naar toe, maar dan wel op een mooie dag. In de buurt van het Scheepvaartmuseum ziet het er ook verrassend gezellig uit, nieuwe woningen, leuke eettentjes. Op het to do lijstje voor de zomermaanden 2020 dus!

En na een laatste Iphonefoto van, alweer, een lijnenspel in een nieuwbouwflat, stapten we weer op de tram en gingen we huiswaarts. Een leuke ochtend, ondanks de regen. Echt museumweer. En ook nog eens leuke foto’s gemaakt!