Gezin in de wachtkamer

Een kennis van mij is bezig met het schrijven van haar eigen boek “Gezin in de wachtkamer”. Een boek met een best wel heftige aanleiding dat gaat over haar ervaringen in de diverse wachtkamers waar ze het afgelopen jaar in heeft gezeten voor allerlei zaken. Echt superstoer dat ze haar verhalen aan het papier heeft toevertrouwd en bundelt in haar in eigen beheer uit te geven boek. Ik vind het daarom heel tof dat ze mij heeft gevraagd te helpen met de foto voor de boekomslag. Ik heb ook meteen ja gezegd en geheel belangeloos mijn medewerking toegezegd omdat ik het mooi vond dat ik iets kon bijdragen aan dit bijzondere verhaal.

Eerst hebben we besproken wat de bedoeling was en daarna gebrainstormd over wat ideetjes en mogelijkheden. Daarrna begon de zoektocht naar een goede locatie voor wat we wilden. En ook die was redelijk gauw gevonden, een wachtkamer met redelijk wat ruimte en mogelijkheden om wat opstellingen uit te proberen.

Het was de bedoeling dat de gezichten er niet op zouden komen, maar het moest wel meteen duidelijk zijn dat het een wachtkamer betreft. En er moest voldoende ruimte op de voorgrond zijn, zodat ik aan de onderkant niet nog een stuk er aan hoefde te photoshoppen. Want foto’s maken is 1 ding, maar er veel aan sleutelen, daar ben ik niet zo van.

Half juli was het dan zo ver, ik sprak met het hele gezin in de betreffende wachtkamer af aan het eind van een middag. Het was een gelukkig een goed verlichte ruimte, met een toch wel iets hogere ISO-waarde hoefde ik niet met flitslicht te werken. Ik had ook niet de tijd om een heel uitgebreide lichtopstelling neer te zetten, want de praktijk was eigenlijk al gesloten. En met twee jonge kinderen wil je ook snel de foto’s maken voordat de aandacht verslapt, dus dan is het eerst uitgebreid proberen met de juiste lichtopstelling ook niet echt mogelijk. Ik heb daar gewoon nog niet genoeg handigheid in…

De eerste setting was bij een laag zitje, er werd meteen al aan gespeeld door de jongste telg (zie foto, die door de mama van het gezin werd gemaakt). De rest kwam er later een beetje omheen zitten met een boekje, telefoon, tas op de grond. Om het er maar een beetje als wachtkamer uit te laten zien. We haalden er nog een krukje bij…

Uiteindelijk kwamen we er achter dat deze setting wel heel leuk was, maar door het hoogte verschil tussen de volwassenen en de twee kinderen niet zo praktisch voor de boekomslag; er moest te veel van de bovenkant af omdat de gezichtjes er niet op zouden komen. En door de ronde tafel op de voorgrond verdwenen veel details daar weer achter, de oudste dochter was niet zo zichtbaar. En ze had nou juist zulke leuke lange kousen aan!

Dus we verruilden de lage zithoek voor de grote tafel. Daar hebben we een paar settingen uitgeprobeerd totdat we het juiste beeld te pakken hadden. Iedereen is goed zichtbaar, op de details van tas, knuffel, doos met papieren zakdoekjes en de toffe kousen is gelet. Ik stelde zelf onderstaande foto voor en deze is het volgens mij ook daadwerkelijk geworden.

Tot slot deden we nog een setting met het gezin naast elkaar voor een deur. En in een gekke bui zei ik dat ze nog maar even moesten springen. Dat lieten de kids zich geen tweede keer zeggen natuurlijk! Het is een hele leuke foto geworden, een mooie herinnering aan een gezellige twintig minuutjes in de wachtkamer.

Ik heb daarna nog gezellig bij ze gegeten en we hebben na het eten nog even fijn gekletst. We kennen elkaar eigenlijk al jaren, maar volgden elkaars leven gek genoeg voornamelijk via social media. We kregen zo’n beetje in dezelfde periode een relatie. Zij gingen trouwen en kregen een konijn, een hond en twee mooie kinderen. Wij gingen samenwonen, kregen een konijn en twee katten, maar helaas geen kinderen. Zij en ik gingen allebei webloggen, zijn actief in de kerk, muzikaal en creatief. Best veel raakvlakken. Het voelde eigenlijk dan ook enorm vertrouwd aan de keukentafel.

Nu is het wachten op de boekpresentatie. Ik heb begrepen dat het boek binnenkort naar de drukker gaat, het zijn nog even drukke tijden voor de schrijfster om alles af te ronden. Ik ben heel nieuwsgierig naar het eindresultaat. En dan niet alleen naar de omslag, maar ook naar de inhoud. Maar ik moet nog even wachten tot 12 oktober, dan is de boekpresentatie.

Wil je meer weten over dit bijzondere boek, neem dan vooral een kijkje op de website, http://www.gezinindewachtkamer.nl
Via de website is het boek in de voorverkoop te bestellen, en uiteraard is dat door mij van harte aanbevolen om te doen. Ik heb zo het vermoeden dat het een indrukwekkend, mooi en heel persoonlijk boek zal worden. En wat zou het leuk zijn als het goed verkocht gaat worden, dat gun ik dit gezin!