Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, hadden we bij de Fotogroep Aalsmeer het thema “drieluik” op het programma staan. En dat is nog geen gemakkelijk onderwerp. Eigenlijk moet je er heel goed van te voren over nadenken, wat je op de foto gaat zetten. Drie foto’s moeten niet alleen bij elkaar passen, ze moeten stuk voor stuk goede foto’s zijn, maar elkaar ook versterken. Of een verhaal vertellen. Het is niet een kwestie van een serie foto’s maken en dan maar kijken welke het beste bij elkaar passen. Dat was in deze opdracht in ieder geval niet de bedoeling. Aanvankelijk ging ik dus met een bepaald idee aan de slag met de minibuuv in de sneeuw. En op het laatst kwam haar broertje er ook nog bij, al was dat niet het aanvankelijke plan. Toch zijn juist die foto’s uiteindelijk in mijn drieluik terecht gekomen. Grappig hoe dat dan toch zo loopt.
Ik liep er uiteindelijk tegen aan dat de foto waarbij de minibuuv alleen de sneeuw wegblaast een andere achtergrond had dan de rest van de foto’s die ik met haar alleen had gemaakt. Daarmee week onderstaande foto dus te veel af. Wel erg jammer, want ik vond deze foto juist een hele toffe foto. Stom dat ik daar in al mijn enthousiasme niet bij stil had gestaan deze foto nog even over te maken tegen de achtergrond van de schuur…
En dat maakte dat ik uiteindelijk voor een iets ander drieluik heb gekozen, met foto’s van de minibuurtjes samen. Hieronder eerst de drie afzonderlijke foto’s. Ik koos trouwens wederom voor zwart wit, om het rustig te houden.
Het was nog een heel gedoe om de foto’s dusdanig te bewerken dat ze er hetzelfde uit zagen, qua sfeer en zwart wit tonen. En het is in die zin niet een perfect drieluik omdat bij de laatste foto het wandrek er net nog op staat. Maar ik ben niet zo handig met Photoshop om dat weg te toveren en ik vond het ook niet mooi om haar handje er af te ‘hakken’. Maar qua verhaal ben ik tevreden, de sneeuwpret straalt er van af.
Ik volgde nog een tutorial via Youtube, hoe je een drieluikcollage kunt maken in Photoshop. En ook dat is me uiteindelijk gelukt. En zo leer ik elke keer weer wat bij. Alleen jammer dat ik dit soort dingen te weinig doe en het dus bij het schrijven van deze blog alweer vergeten ben… Gelukkig is er dan Youtube weer ter naslag.
Het was een moeilijke, maar leuke en leerzame opdracht, zo’n drieluik maken. Eigenlijk zou ik vaker series moeten maken, met zo’n drie (of meer) luik in mijn achterhoofd. Nu is het nog te vaak hap snap en gewoon het vastleggen van het moment en wat je ter plekke tegen komt tijdens fototochten. Ik moet zo langzamerhand toch eens wat ideetjes gaan uitwerken en op mijn vrije vrijdagen aan de slag daarmee…
Leuke weergave van de making of van het drieluik Margot en het eindresultaat mag er zijn, prachtig.
Dankjewel voor het compliment Ton!