Categorie: Fototochten

Zaterdag 9 november ging ik met Fotoclub Nieuw Perspectief naar het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Ik was er nog nooit geweest, dus het was een mooie gelegenheid om er eens te komen. Het thema van deze maand bij deze fotoclub is “lijnenspel”, dus ik ging deze dag specifiek op zoek hiernaar. En werkelijk, waar ik ook keek, overal waren wel lijnen aanwezig! In deze blog dan ook geen technische verhalen, ik neem ik jullie deze keer mee in mijn speurtocht naar lijnen en composities met lijnen.

Na onze jassen en rugzakken in de garderobe achtergelaten te hebben, kwamen we in de centrale hal al meteen een walhalla aan lijnenspel tegen in het dak. Een enorme stalen constructie met glas en ook lichtpuntjes er in. Echt heel bijzonder. En ergens fijn dat het bewolkt/regenachtig was, want nu was er een egale lucht, zonder al te veel licht.

Keek ik in bovenstaande foto nog recht ophoog, op het midden van het plein, in onderstaande foto keek ik schuin naar een hoek. Bijna alle rechte lijnen in deze compositie trekken naar het midden, op ongeveer 1/3 van de foto. Ik dacht er eerst nog een bepaalde symmetrie in te ontdekken, maar dat is niet helemaal zo. De dakkapelletjes wijken net iets af.

Ik merk dat ik het mooier vind dergelijke foto’s in zwart wit om te zetten. Dat geeft ergens rust aan de compositie. En daarnaast was de lucht toch al grauw en de stenen ook grijs. Dus heel veel kleur zat er ook niet in de oorspronkelijke foto’s.

In de ramen zag ik de weerspiegeling van de staalconstructie van het dak, waarmee je dus een lijnenspel in het lijnenspel van de ruitjes weerspiegeld ziet. En de stenen doen ook mee met een horizontaal lijnenspel. Volgens mij dus een geslaagde themafoto. En hij deed het ook weer het beste in zwart wit.

We hebben nog eventjes met een suppoost staan praten en toen we zeiden dat we van een fotoclub waren, gaf ze voor de grap aan dat ze wel model wilde staan. Dit liet ik me geen twee keer zeggen en ik vroeg haar even model te staan in de centrale hal. Haar blauwe jas steekt mooi af tegen de nogal kleurloze ruimte. Maar hierdoor is het wel meteen duidelijk waar we ons bevinden. Een erg leuke foto, al zeg ik het zelf. Ik denk dat ik hem ga sturen naar het museum. Dat zal ze best leuk vinden. Al heb ik geen idee hoe ze heette…

Na een laatste (net iets andere) foto van de centrale hal gingen we richting de noordkant van het gebouw. Om daar meteen tegen een indrukwekkende trap met, jawel, allerlei lijnen aan te lopen.

Door de ramen zie je nog een historisch schip liggen. Maar zonder jas was dat geen optie, ik klom naar boven. Daar had je mooi uitzicht op het schip. Ik nam een beetje afstand van het raam en maakte onderstaand doorkijkje.

En nog maar weer een foto van een trap. Er waren een hoop fotogenieke trappen in het museum. Ik heb er veel foto’s van gemaakt. Ook een beetje met dat thema in mijn hoofd natuurlijk. Normaal gesproken had ik misschien niet eens foto’s hiervan gemaakt. Zo zie je maar weer, door anders, of juist gericht, te kijken, kom je ineens met heel andere foto’s thuis dan normaal gesproken.

Het licht maakte dat de trappen een gelige uitstraling kregen. Ik had de witbalans nog op bewolkt staan (zag ik achteraf). In de nabewerking heb ik bij elke trap wat aan de lichtbalans gesleuteld (als je in RAW fotografeert, dan kun je de witbalans achteraf bij het nabewerken nog aanpassen) en in onderstaande foto ook aan de kleurenschuifjes in Lightroom. Zo vond ik het aquablauw wat mooier dan de oorspronkelijke gelige lichtgloed. Ook deed ik nog wat aan het perspectief, dat kun je in Lightroom ook nog aanpassen, ik gebruikte de optie met hulplijnen.

Weer terug in de centrale hal zag ik onze driekleur fier wapperen in de wind en regen.

Er zat een mevrouw rustig een boekje te lezen in een van de galerijen. Hier zie je ook goed het verschil tussen het daglicht wat van links door de bogen valt en de gelige verlichting in het museum.

Hieronder nog een doorkijkje naar de centrale hal. Het lijkt wel een winkelcentrum in Parijs ofzo. Een sfeervol pleintje, er gebeurt van alles. Rechtsonder zie je nog een fotograaf bezig.

Ik liep een andere vleugel in met, jawel, weer een trappenhuis. Hieronder eentje met een mooi doorkijkje naar buiten.

Op één van de verdiepingen kwam ik in een zaal met allerlei instrumenten die zijn gebruikt in de scheepvaart. De zaal was wel heel donker, met zwarte muren die als een sterrenhemel met lichtjes was bekleed. De vitrines waren blauw verlicht, het leek wel een soort sprookjeswereld en de instrumenten in de vitrines leken bijna te zweven. Echt heel mooi gedaan.

Maar ook moeilijk om te fotograferen, zo uit de hand, zonder statief. Ik heb de ISO flink op moeten schroeven, tot 800, en de ruis die ontstaat op de koop toe moeten nemen. De sluitertijd bij deze foto’s lag op 1/60 seconde, het diafragma was F4.

De mooiste zet ik hier (nog) even niet neer, die ga ik op de clubavond laten zien. Er lezen een paar mensen van de betreffende fotoclub mee op mijn blog 😉

In een andere zaal zag ik allerlei mooie ornamenten van oude schepen. Bijzonder dat ze de tand des tijds hebben doorstaan. En wat een vakwerk. Er zullen niet veel mensen meer zijn die dit soort dingen nog kunnen en doen, denk ik wel eens. Mijn oog viel nog op onderstaand bord. Boksol, wat een rare naam, dacht ik. Op een bordje las ik dat het verbastering van Botshol was. Tegenwoordig een natuurgebied bij Vinkeveen.

Op mijn weg naar beneden kwam ik nog een heel mooi idyllisch doorkijkje naar buiten tegen. Ik vond het bijna een soort schilderij, die herfstbomen door het raam en de boog als omlijsting. Voor de grap dan toch maar het moderne bordje met de richting van de nooduitgang er op laten staan. Ik had het ook weg kunnen laten, maar vond het wel grappig. Hard naar beneden rennen, zegt het bordje. Dwars door het raam en dan ren je dus zo de gracht in…

In bovenstaande foto zie je nog net de witte luiken van het raam. Die zijn niet meer in gebruik, er staat immers een trap tegenaan. Maar ik zag er wel weer een leuk lijnenspel in van rijtjes met nagels. En de reflectie van het raam en de trap in de glimmende lak vind ik ook een mooi detail.

En zo kwam ik weer beneden. Ik keek nog even vlug door het raam van de enorme bibliotheek. Ook daar kun je weer een lijnenspel in ontdekken.

In de hal stonden een paar mensen van de fotoclub te wachten. Er gingen er al een paar naar huis, waaronder degene waarmee ik mee reed. Ik denk dat we zo’n twee en een half uur in het museum zijn geweest, hooguit. Maar ondanks dat ik nog lang niet alles gezien had, heb ik in die korte tijd wel heel veel leuke foto’s kunnen maken. Je kunt er als fotograaf dus echt je hart ophalen. En zonder dit uitje van de fotoclub was ik er waarschijnlijk niet met de spiegelreflexcamera naar toe gegaan en had ik alles met de Iphone vastgelegd. Nu heb ik toch mooier, kwalitatief beter herinneringsmateriaal.

Overigens was het museum echt de moeite waard om gewoon te bezoeken. Ik ben er maar een paar uurtjes geweest, maar heb bijvoorbeeld erg genoten van een prachtige fototentoonstelling van Kadir van Lohuizen over o.a. de consequenties van de stijgende zeespiegel. Zeer de moeite waard!

En het regende zo hard dat we er niet eens aan toe zijn gekomen om de historische schepen buiten te bezichtigen. En ik ben nu in sneltreinvaart door het gebouw heen gelopen en heb nog maar de helft gezien. Ik ga er dus zeker nog eens naar toe, maar dan wel op een mooie dag. In de buurt van het Scheepvaartmuseum ziet het er ook verrassend gezellig uit, nieuwe woningen, leuke eettentjes. Op het to do lijstje voor de zomermaanden 2020 dus!

En na een laatste Iphonefoto van, alweer, een lijnenspel in een nieuwbouwflat, stapten we weer op de tram en gingen we huiswaarts. Een leuke ochtend, ondanks de regen. Echt museumweer. En ook nog eens leuke foto’s gemaakt!

Afgelopen weekend waren we bij vrienden in Rijsbergen. Eerst gezellig gegeten met elkaar en daarna zeer competitief getriviant tot in de late uurtjes. En de volgende morgen na het ontbijt nog even lekker het bos in geweest met een gedeelte van het cluppie. Ik had de camera meegenomen, just in case, en het was me toch een mooie herfstwandeling. Wel bewolkt en wat nevelig, maar het was droog en zeker niet koud. En nog wat mooie plaatjes kunnen schieten ook!

Ik denk dat het elfenbankjes zijn, maar ik ben geen paddenstoelenkenner. Ik vind het wel een mooi gezicht, zo op die oude boomstronk. Kabouterstoeltjes…

De blaadjes beginnen al te vallen, maar heel veel bomen zijn eigenlijk nog hartstikke groen. Dat levert wel een mooi kleurenpalet op.

Er kwam een paardenkar aan in de verte, in een mooi laantje. Nog best lastig dit zonder mensen op de foto te krijgen, het was best druk in het bos zondagmorgen.

Maar het is toch gelukt, een vredig leeg bospaadje. Met mooi strijklicht was het nog perfecter geweest, maar dat zat er deze morgen niet in, helaas.

Een staande versie, dat heeft toch ook wel wat. Duidelijk een verdwijnpunt richting de horizon.

Iemand een idee wat dit voor paddenstoelen zijn? Ik heb het nog niet kunnen ontdekken op internet…

In Rijsbergen is op 4 oktober 1944 een aantal verzetsstrijders en het gezin van de boswachter omgekomen / gevangen genomen op deze plek. Zeer indrukwekkend en triest verhaal stond hier vlakbij op een bord. Bijna niet voor te stellen hoe dat geweest moest zijn. 75 jaar later is deze gebeurtenis herdacht. Het is en wat trieste aanblik, de overblijfselen van die herdenking…

De fundering van het huis van de boswachter is nog bewaard gebleven.

Zo’n opengebarsten kastanje is toch ook wel een mooi fotografie-onderwerp. De kastanje zelf glimt van de regen.

Nog nooit gezien, deze paarse paddenstoelen. Maar hij is niet zeldzaam ofzo, volgens Wikipedia. Maar wel mooi.

En dit is dan een gedeelte van de Triviantclub, zoals ik deze vriendenclub ook wel noem. Meestal bezoeken we op de zondag na zo’n Triviantnacht een dierenpark, maar de boswandeling was ook wel fijn. Dribbel was ook gezellig mee, nog lastig op de foto te krijgen, hij wou niet echt poseren. En dankzij Dribbel ook nog twee eekhoorntjes gezien. Roetsj, de boom in, dat wel.

Vreemd bordje op de route. Geen idee wat het betekent, maar het apart is het zeker. Het was weer een fijne boswandeling en een mooie afsluiter van een leuk weekend in het Brabantse land. En ook nog eens 8,9 kilometer gewandeld. Best gelopen!

Op 4 mei ben ik met Fotogroep Aalsmeer naar Delfshaven geweest. Dit dagje stond eigenlijk al eerder gepland, maar ging destijds niet door vanwege het slechte weer. Dus vandaag in de herkansing. Het was een mooie dag voor een fototocht. Een blauwe lucht met wat witte wolken, af en toe een wat dreigender wolk er tussen. Gelukkig bleef het overwegend bij dreigend en viel er geen regen uit.

We begonnen de dag met een kopje koffie. Reisleiders Henk en Ton deelden ondertussen de routekaartjes uit en we kregen wat info over de te lopen route. En niet veel later gingen we dan op pad. Delfshaven is een wijk van Rotterdam met nog veel mooie oude pandjes, maar ook heel veel nieuwbouw. Ook worden oude industriële panden herbestemd als woonhuizen. Onderstaande foto is hier een mooi voorbeeld van.

Het lijken wel kleine duiventilletjes aan de gevel, maar het zijn een soort schuurtjes. Heel apart. We liepen over de Sint Jakobskade richting Müllerhoofd. Daar hadden we aan de overkant zicht op de SS Rotterdam. Er hingen wat dreigende wolken boven. De rood witte paal stond markant in beeld en geeft wat kleur aan de wat saaie skyline:

Ik maakte even een selfie met de SS Rotterdam op de achtergrond, voor het thuisfront. Je ziet Adrie er ook op staan, die maakte weer een foto van mij, maar indirect dus ook een selfie van zichzelf. Op dat moment was het me niet opgevallen. Later kreeg ik de foto via de e-mail en zag ik het ook op mijn eigen foto. Des te leuker om hier de collage te laten zien. Grappig!

Daarna liepen we verder over de Müllerkade, waar we aan de overkant de Euromast zagen staan. Er waren een paar mensen aan het abseilen. Het waaide flink, maar ze gingen toch de sprong wagen. Mij niet gezien, brrrr.

In de omgeving van de Grote Parksluis zag ik een mooie reflectie van de lucht in een oud gebouw. In de omgeving werd druk gebouwd, zoals je op de foto ook kunt zien.

In diezelfde omgeving was een druk kruispunt. Er lopen enorm veel lijnen door het beeld heen, de ramen, de bovenleidingen, de tramrails. En weer de reflectie van de lucht in de ramen. En zowaar ook nog een paar groene ‘zuilen’ tussen al het steen en beton.

We kwamen nu in de buurt van de Coolhaven, waar we eigenlijk een beetje omheen liepen, over de kade. Ik was blij dat ik mijn winterjas had aangetrokken, want er stond een straffe wind. Wel mooi wonen hier aan het water. Er komen nog aardig wat pandjes bij, zo te zien.

In bovenstaande foto zie je onder het tweede gebouw van links een paar betonnen pilaren in V-vorm. Deze heb ik nog van dichtbij gefotografeerd, een mooi doorkijkje. Ik wilde hem voor 5 mei gebruiken (de V van Victory, Vrijheid). Ik hou van de die bepaalde vorm van symmetrie. En ook het groen in de omgeving van steen en beton.

Vanaf de Coolhaven heb je ook mooi zicht op de Euromast:

In de Rochussenstraat kwamen we nog een bijzonder grote bloempot tegen. Wel leuk gedaan! Ik heb even gewacht tot er wat mensen bij liepen, dan zie je ook meteen hoe groot die bloempot is.

We liepen de brug over, leuk hek trouwens, een mooi sfeerplaatje. De bomen zijn aan het uitlopen, weer lekker fris groen langs de kade. En er kwam net iemand aanlopen, wat de foto iets meer dynamiek geeft. Dat ze een tas van de Action droeg is dan wel een kadootje, toch een een actiefoto 😉

Hierna was het tijd voor de lunch in een bruin cafeetje, De Ooievaar. Het was gelijk vol toen we binnen zaten, maar het was er gezellig en warm. Eerst maar een heerlijk kopje thee om een beetje op te warmen…

En natuurlijk wilden mijn fotovriendinnetjes Marlien, Ria en Petra even poseren na de lunch:

We liepen nu verder via de Voorstraat richting de Voorhaven en de omgeving van de Aelbrechtskolk. Een pittoreske omgeving met oude pandjes.

We zijn ook in de Oude of Pelgrimvaderskerk geweest, waar we een film te zien kregen over de geschiedenis. Ik zag ook nog een glas in lood raamhanger waarop Wilnis en Bodegraven voorkwamen met oude jaartallen.

In de kerk zelf was een prachtige lichtval van de zon op de stoelen te zien:

Wat een mooie kerk is dit toch. Er lagen trouwens ook nog mooie oude bijbels. Het was een beetje donker, maar ik heb toch een foto kunnen maken er van.

Het werd tijd om verder te lopen. In het straatje waar Piet Heyn is geboren vond ik dit doorkijkje naar de toren met het carillion van de Pelgrimsvaderkerk.

Ook zag ik er een fiets staan met een apart spatbord. Fraai lijnenspel weer…

Even verderop kon je onder de brug lopen. Hier had je vanaf een vlonder nog een leuk doorkijkje, je ziet hier de Aelbrechtskolk met allerlei historische schepen links.

Boven op de brug zag het er weer iets anders uit:

Als je je omdraaide op de brug dan zag je nog een molen staan. Ik ben er verder niet naar toe gelopen, vanwege tijdgebrek.

Nog wat mooie oude pandjes en oude gevelstenen:

Nog een laatste blik op de Pelgrimvaderskerk, het werd tijd om naar het verzamelpunt te lopen en weer richting de auto’s te wandelen. De lucht was nu ook niet meer zo blauw en we kregen al snel een hagelbui op ons hoofd. Gelukkig konden we even schuilen onder de grote kastanjebomen in de Voorstraat.

Het was nog een wachten totdat iedereen er was en we zo zoetjes aan weer naar de auto’s gingen. Maar eerst hebben we nog even de traditionele groepsfoto gemaakt. Leuk voor op de website van de Fotogroep, maar ook een leuke herinnering aan een leuke uitgaansdag!

Op 30 maart ben ik met een aantal leden van Fotogroep Aalsmeer een dagje naar Antwerpen geweest. We vertrokken in alle vroegte en waren er dan ook al lekker vroeg. En we troffen het, het werd deze dag prachtig mooi weer!

We parkeerden aan de overkant van de Schelde, bij de ingang van de Sint Anna tunnel was een grote parkeerplaats, waar je voor een schappelijk bedrag een dag kon parkeren. We moesten dan alleen een kwartiertje in een tunnel lopen. Het was even wachten op de andere twee auto’s, dus we gingen op zoek naar een koffietentje. Helaas was alles nog dicht of wegens omstandigheden gesloten. Dan maar een beetje in het zonnetje het plein verkennen. en prompt al de eerste foto gemaakt, een rijtje huurfietsen stond daar mooi in het ochtendzonnetje. Een typische foto met herhaling/ritme er in.

Er zit een mooi lijnenspel in, naar rechtsboven.
Niet veel later arriveerde de rest ook en gingen we met de lift naar beneden, de Sint Anna tunnel in. Het was nog best een eindje lopen en de fietsers raasden om ons heen. Maar al kletsend en fotograferend ben je er eigenlijk doorheen voor je het weet.

Doordat we met de lift naar beneden waren gegaan, hebben we de nog authentieke houten roltrap in het begin gemist, maar aan de andere kant van de tunnel was er nog zo een. Je rook weliswaar de smerige diesellucht, maar wat leuk dat ze zoiets in stand houden. Het leverde toch ook weer mooie plaatjes op:

Eenmaal uit de tunnel liepen we heerlijk in het lentezonnetje richting de Grote Markt, waar we koffie zouden gaan drinken. Het was eigenlijk nog best rustig in de straatjes. Aan het eind van de middag kon je hier over de hoofden lopen en zaten de terrassen vol:

Zo her en der kwamen we bananen op de gevels tegen:

Persoonlijk vond ik het raar dat ze dit op die mooie oude steentjes spuiten. Het bleek iets met Andy Warhol te maken te hebben. Rare jongens, die Belgen 😉
In een winkeltje kwam ik twee futuristische etalagepoppen tegen. Dan mis je toch een beetje een vriendelijk paspoppengezicht…

Bij een slagerij hingen allerlei lichtbollen boven de ingang. Daar kon ik in veelvoud nog ene miniselfie van maken. Als je heeeeel goed kijkt zie je me staan.

Op de Grote Markt aangekomen was het dan eindelijk tijd voor die welverdiende koffie en pitstop op het terras. We hebben linksonder heerlijk in het zonnetje genoten van ons warme drankje. Ondertussen waren er ook plattegrondjes bij het toeristeninfopunt gehaald en even later konden we op fototocht.

Op de Grote Markt was genoeg te zien, ondanks dat het nog niet zo heel druk was. Zo kon ik even rustig de gevels bekijken en daar bleek heel wat (oud) goud te blinken:

Er waren een paar mannen aan het midgetgolfen en je kon er goed oefenen met straatfotografie. Er liepen best aparte types op het plein rond. Zoals deze reisleidster, in afwachting van haar groep:

Of deze ‘alto’s voor Balto’s’, de achterste figuur met gat in zijn oorlel trekt door het witte jasje en de zon er op nog eens extra de aandacht:

Het grote gebouw stond helemaal in de steigers, weliswaar met een soort fotodoek van hoe het normaal gesproken uitzag. Op de foto hieronder gaat het niet zozeer daar om, maar meer om de twee dames die zo heerlijk van het zonnetje zitten te genieten:

De terrasjes zaten nog helemaal niet vol, maar dat levert dan wel weer wat leuke sfeer(loze) plaatjes op:

En nog maar wat gevelkiekjes:

En natuurlijk mag een foto van de Onze-Lieve-Vrouwekerktoren niet ontbreken! Ik mikte het precies zo uit dat de zon door de toren heen scheen. Met een groot diafragmagetal zorgde ik er voor dat de zon van die mooie zonnestraaltjes kreeg. Ik had wel enorm veel tegenlicht, maar met Lightroom kon ik de schaduwen toch nog aardig ophalen.

Ik kocht samen met Petra nog wat kaartjes als verrassing voor het thuisfront. Toch wel leuk om te doen.

Daarna verzamelden we weer op het plein en liepen we gezamenlijk richting de Groenplaats. Daar kwam ik dit kekke winkeltje nog tegen. Grappig die naam (Moet just niks) en die poppekoppies met petjes, zonnebril en sjaal is een vrolijk gezicht.

Zo langzamerhand werd het ook al wat drukker. Her en der zag je groepen met zo’n welbekende reisleidster met paraplu of stok met zakdoek in onderstaande geval. Ik vond dat, samen met de teksten op de gevel, echt zo’n typisch toeristisch tafereeltje.

We liepen langs de kerk richting de Groenplaats, bij de kerk troffen we nog deze bronzen beeldengroep aan bij de Handschoenmarkt. Deze beeldengroep is ter ere van Jan en Pieter Appelmans. Jan Appelmans was één van de architecten van de OLV kerk (verantwoordelijk voor het koor) en zijn zoon Pieter heeft zijn werk voortgezet.

Even verderop werden de stoeltjes en tafels van de terrasjes buiten gezet en de tafels gezellig gedekt. Bij een Italiaans restaurant stonden de stoeltjes in volgorde van de Italiaanse vlag.

Uiteindelijk kwamen op de Groenplaats terecht, waar we mooi uitzicht hadden op de OLV Kerk, maar nu fijn met de zon in de rug. Het leverde weer mooie plaatjes op, mede dankzij de strakke blauwe lucht.

Op een gevel zag ik nog een aparte reflectie van zonlicht, waarschijnlijk van de etalageruiten aan de overkant:

En nog een wat abstracte foto van een buitenreclame aan de gevel van een apotheek o.i.d.:

Daarna liepen we de winkelstraat in richting het station. Zo rustig als het in de omgeving van de Grote Markt was, zo druk was het in de winkelstraat. Ook hier heb ik heel wat foto’s gemaakt….

Dat je in een drukke winkelstraat toch alles om je heen kunt vergeten is best knap:

Ik ben ook nog even the Chocolate Line in gelopen, een chocoladewinkel, waar je ook even een kijkje in de keuken kan nemen. Er stond een enorme chocokikkerprins. Maar niet om op te eten 😉

Voor Pasen hadden ze ook nog een leuk tafereel gemaakt, helemaal van chocolade. Echt heel leuk gedaan.

Etalages zijn altijd een dankbaar fotografie onderwerp. Winkelstraat de Meir heeft er genoeg!

Soms krijgt een saaie muur ineens een moderne bestemming. Apart, zo tussen de oude gebouwen in.

Het was echt lekker weer in Antwerpen, zo’n 17 graden. Dus overal korte rokjes te zien 😉

Vlakbij het station is ook een heel gedeelte op de schop gegaan. Er wordt flink aan stadsvernieuwing gedaan. En blijkbaar ook een tramverbinding dwars door de winkelstraat. Het oogt allemaal nog wat saai…

Die saaiheid wordt dan af en toe doorbroken door een kunstzinnige moderne lantaarnpaal.

Nog een mooi voorbeeld van de combinatie van oud en nieuw:

Uiteindelijk kwamen we bij het station aan. Inmiddels was het flink druk in de stad en op het station. Waar gaan al die mensen toch naar toe?

Binnen in het station kijk je echt je ogen uit! Wat en pracht en praal… Overal waar je kijkt, er is van alles te zien. Zelfs boven je hoofd:

Op het perron stond een kunstwerk van een duif. Ik spotte er een mini-versie naast en drukte snel af. Even later kwam er een jongetje dat de kleine duif wegjoeg, dus het was echt een geluk dat ik het beeld kon vangen.

Ik heb eerst een beetje rond gekeken, om te kijken wat ik wilde fotograferen in het station. Van Adrie Kraan kreeg ik een mooie foto van mezelf opgestuurd, waarop ik even op een bankje de omgeving zit op te nemen. Ik vind hem erg mooi, wat een prachtige leegte…

Deze vind ik wel fraai, met een verdwijnpunt aan de horizon:

Wat een mooi station is het toch, de gevel is prachtig, die combi van glas, staal en steen en wat goud dat er blinkt…

Tja, en dan komt er zo’n ‘once in a lifetime’ fotomoment voorbij. Een karig geklede madame zit op een bankje met een roze hoedje wat te eten. Ze heeft wat ze in onze contreien ook wel een snoeptafel noemen, het wordt nog maar net bij elkaar gehouden allemaal. Met de groothoeklens kreeg ik haar er nog net op, terwijl ik deed alsof ik de gevel aan het fotograferen was. Ze had niets in de gaten, vermoed ik. Maar ze geeft wel extra kleur aan mijn foto van de dag!

Nog een laatste blik achterom op de perrons en dan zie je ineens dat die duif wel op een hand lijkt vanaf dit standpunt gezien. Een poging gewaagd het zo te fotograferen dat die hand het dak lijkt vast te houden. Ik vind het wel grappig, een optische illusie…

In de stationshal scheen het zonlicht prachtig door de ramen van de koepel op de binnengevel:

En de laatste foto van het station, nog een keer de koepel. Maar nu in kleur. Wat is de groothoeklens trouwens een fijne lens. Al die details worden zo mooi vastgelegd…

Na een bezoek aan het station liepen we weer terug de winkelstraat in, op zoek naar een leuk restaurantje voor de lunch. Onderweg kwam ik deze stapel stoelen nog tegen. Alsof Paul even wilde laten weten dat hij er ook nog was 🙂

Uiteindelijk hebben we ergens geluncht en daarna hadden we nog even wat vrije tijd om ieder voor zich nog wat te gaan zien. Petra en ik besloten rustig terug te lopen door de straatjes naast de drukke winkelstraat en hebben wat winkeltjes bezocht. We zagen nog een mooie reflectie het zonlicht via de ramen op de straat.

Uiteindelijk moesten we nog flink haasten om de afgesproken tijd weer bij de auto te zijn. We kwamen een kwartiertje te laat aan, het was toch langer lopen in de Sint Anna tunnel dan we dachten. Maar ik liep ook niet helemaal soepel meer, met een dikke 15.000 stappen op de teller had ik het wel zo’n beetje gehad.

Als afsluiter maakten we nog even een groepsfoto en daarna gingen we weer op weg richting Aalsmeer. Het was een enorm leuke dag. Antwerpen is een mooie stad, maar als je de drukte een beetje wilt vermijden, moet je wel vroeg uit de veren. In de middag kun je echt over de hoofden lopen, zeker als het mooi weer is.