Vanuit het gebouw De Boompjes 58/60 maakte ik deze foto uit het raam. Het is bijna niet te zien en zeker niet op deze foto van internetkwaliteit, maar ik zie mezelf terug in de ramen. Deze hadden een blauwige spiegeling en ik heb het maar zo gelaten, in plaats van de foto om te zetten naar zwart-wit.
Ik heb de foto gemaakt vanwege de spiegeling, maar ook omdat het gebouw waarop we hebben gestaan er in werd gespiegeld, in al zijn vervallenheid. Een groot contrast met de strakke nieuwe(re) woontorens rechts daarvan. Binnenkort wordt het gebouw waar we in zijn geweest gesloopt, om plaats te maken voor een moderne woontoren. Het zullen prachtige appartementen worden, met mooi uitzicht op de Erasmusbrug. En dan wil je toch weten wie hier allemaal in dit kantoorpand hebben gewerkt. Wie hebben dat stukje aan De Boompjes langzaam omgetoverd zien worden tot de boulevard die het nu is. Er zijn gesprekken gevoerd bij koffieautomaten, hoe was je weekend-verhalen, lief en leed misschien. En er is vast veel vergaderd en vooral veel gewerkt. Mensen die er misschien jarenlang elke werkdag naar toe reisden. Nu allemaal voorbij. En een laatste kans hier op het dak te staan tijdens de open daken dagen. Zullen er nog oud bewoners een kijkje hebben genomen?
Maar naast een foto van een spiegeling van de omgeving zegt deze foto mij nog veel meer. Het is een spiegel die je wordt voorgehouden. Dat als je te lang in de spiegel blijft kijken je alleen ziet wat er achter je gebeurt. En dat je dan merkt dat je langzaamaan een beetje uit de toon valt, als oud kantoorgebouw tussen al die moderne woonflats. Dat je beseft dat je niet achteruit moet blijven kijken, maar plaats moet maken voor wat nieuws. En dat je dan weer wegdraait van de spiegel en vol goede moed de toekomst in gaat, met de blik vooruit. Straks weer nieuwe bewoners op deze plek. Met nog steeds hetzelfde uitzicht. En dat blijft prachtig.
