Op vossenjacht…

Vrijdag 6 november ging ik met mijn fotomaatje Jolanda naar de Waterleidingduinen. Er was mooi weer voorspeld, dus ik had sowieso het idee om er even op uit te gaan te gaan met de camera. Maar toen Jolanda me de avond er voor appte of ik zin had om samen te gaan fotograferen zei ik direct ja. Want samen op pad is eigenlijk nog veel gezelliger. En buiten kun je verder ook goed afstand houden, dus dit was een verantwoord coronaproof uitje met de maximaal toegestane twee personen.

We spraken om 9:00 uur af bij ingang Panneland in de Waterleidingduinen. Van te voren haalde ik bij mijn ouders nog even een telelens op, een 70-200mm lens. Daar ging ik de hele morgen mee fotograferen, want een beetje zoom heb je op deze locatie wel nodig.

We hoefden niet heel ver te lopen totdat we de eerste damherten zagen. Dit mooie exemplaar stond mooi tegen een kaal bosje aan, waardoor hij er mooi uit springt. Bijzonder hoe dat gewei bijna opgaat in de achtergrond. Hij hield ons wel goed in de gaten, maar bleef verder rustig staan.

Even verderop stond een klein groepje damharten in de buurt van het water te grazen. Vrouwtjes dit keer. Deze zijn een stuk alerter.

Het was een klein beetje bewolkt in de ochtend, maar wel lekker warm voor deze tijd van het jaar. Ik maakte ook een paar foto’s van de omgeving. Het was nog een beetje heiig, waardoor er niet heel veel herfstkleuren in de bomen te zien zijn.

Maar even verderop was dat wel heel goed zichtbaar. Mooi oranje, wat lekker af steekt tegen de groene bomenrij er achter.

Deze boom zagen we ook nog staan. We zijn speciaal een stukje terug gelopen om hem zo te kunnen fotograferen dat de rode besjes tegen de groene achtergrond zichtbaar werden. Dan komen ze nog meer tot hun recht.

We kwamen ook nog paddenstoelen tegen. Deze mooie exemplaren groeiden op een oude boomstronk en waren al een beetje over de top. Maar ze zijn nog mooi van kleur.

We kwamen weer een paar mooie damherten tegen, die continu aan het grazen waren. En dan maar wachten totdat ze even die kop op tillen en je aankijken… Niet dus. Je kunt lang wachten met die zware lens in je handen, moeten ze gedacht hebben… Dan maar zo op de foto. Hij is evengoed prachtig.

We naderden het gebied waar de vossen zitten. Dat zie je al omdat er een bord staat dat je de vossen niet moet voeren. We hoopten deze morgen ook vossen voor de camera te krijgen. Dus we liepen rustig het gebied in en ondertussen hielden we onze ogen goed open. En we keken natuurlijk ook naar de collega fotografen om ons heen. Want je hebt het gauw genoeg in de gaten als er ergens iets te zien is. Dan wordt het druk op een bepaalde plek.

Maar vooralsnog kwamen we geen vossen tegen. Wel een reiger die aan het pootjebaden was. We hebben hem ook nog in de vlucht gefotografeerd, maar de mijne was helaas niet scherp. Jammer, want hij zag er wel imposant uit.

Op een gegeven moment zag Jolanda een specht. Ik had hem echt niet gezien, kun je nagaan hoe je soms zo aan dingen voorbij loopt. Deze vogel zat wel een aardig eindje van ons vandaan. Ondanks de zoomlens moest ik deze beelden wel heel erg bijsnijden om hem zo in beeld te krijgen. Maar ik vind het een prachtig plaatje zo. Wat een mooie vogel!

Hier zie je hem nog wat beter, hij zit even lekker in het zonnetje.

Dat je heel erg goede ogen moet hebben om wild te spotten laat onderstaande foto wel zien. Deze dame lag diep in de bosjes verscholen. Pas als je heel goed keek zag je het oor af en toe bewegen. We werden er op geattendeerd door twee andere fotograferen, op een plek waar Jolanda vlak daarna meende een vos weg te zien schieten. We hebben er nog even rond gehangen, maar zagen helaas geen vos meer.

Maar niet getreurd, er was genoeg om van te genieten tijdens onze wandeling. Bijvoorbeeld een eenzame boom in het duinlandschap. Het heeft iets…

We liepen zo langzamerhand weer terug, we hadden ongemerkt al een flink eind gelopen. En dan merk je na verloop van tijd wel dat je dat niet meer zo gewend bent. Een Coronarondje in het dorp is meestal nog geen half uurtje. Nu waren we al anderhalf uur aan het lopen.

De damherten die we eerder alleen grazend op de foto hebben gezet, lagen nu te chillen in de zon.

Op een gegeven moment zag ik heel snel een egeltje over het pad rennen. Dus wij er op af. In het gras bleef hij wel stil zitten. Ik vond hem er een beetje zielig uit zien, maar misschien was hij gewoon een beetje onder de indruk van onze teletoeters op de camera. Die kom je tenslotte niet alle dagen tegen op je egelpad…

Wat een mooie beestjes zijn het toch. Jammer dat hij hier met zijn kopje in de schaduw zat, maar zo zie je wel mooi het zonlicht op zijn kraag en stekels.
Even later stak hij weer terug de weg over en daar in het gras konden we hem nog wat beter in de zon fotograferen.

Toch leuk, ik heb wel vaker egels gezien, maar er nog nooit eentje goed op de foto kunnen zetten. Dit exemplaar bleef heel geduldig als een volleerd model stilzitten. Dankjewel egeltje!

We kwamen weer wat paddenstoelen tegen. Deze had een leuk wit bontkraagje aan de lange steel. Een mooi exemplaar wel. Geen idee welke soort. Dat zoeken we nog wel eens op.

Langs de kant kwamen we ook nog deze stekeldingen tegen. Ik dacht aan een soort kastanje, maar Jolanda had een app waarmee je planten kunt opzoeken en het bleek een doornappel. De damherten vinden het blijkbaar niks, want ze waren inclusief blad nog helemaal intact, ook verder op de route. Terwijl de rest van de bomen en struiken aan de onderkant aardig kaal gevreten zijn.

Even later kwamen er ineens een paar dames voorbij schieten. Tjonge, dat ging echt razendsnel zeg. Gelukkig gingen ze één voor één, waardoor ik nog wat met de instellingen kon rommelen en er een paar nog enigszins kon ‘bevriezen’ tijdens de vlucht.

Waar de herten vandaan kwamen liepen een paar fotografen, het werd ze daar duidelijk te heet onder de voeten. Maar niet veel later kwam daar een stoere man de heuvel op klimmen. Zijn vrouwenharem was inmiddels gevlogen, hij speurde het terrein een beetje af en bleef daar zo mooi voor ons staan.

We liepen er voorzichtig naar toe in de hoop nog wat close ups te kunnen nemen. En dat lukte ook nog. Wat een imposant dier, prachtig gewei ook.

Dat was toch wel een hele mooie ontmoeting zo. We hebben er echt wel een tijdje gestaan. En we werden beloond met mooie platen!

Even verderop liep nog een mooi exemplaar in zijn eentje. Hij verblikte of verbloosde niet van onze aanwezigheid. Door de zon op zijn rug zie je wel mooi de tekening van zijn vacht, de witte vlekjes en de lange hals.

En zo waren we alweer bijna aan het eind van onze wandeling. Ik fotografeerde nog wat mooie herfstblaadjes aan de bomen. Ze staken zo mooi af tegen de blauwe lucht. Nog even en de boom is echt helemaal kaal…

Bij de auto’s aangekomen zagen we dat we toch iets van koffie konden krijgen bij de horecagelegenheid. Weliswaar alleen afhalen en geen plekje om even te zitten, maar toch heel welkom na drie uur wandelen en bijna 15.000 stappen op de teller. We kletsten nog even heerlijk na en genoten van ons bakkie koffie en wat lekkers.

Het was een hele leuke en gezellige ochtend. De Waterleidingduinen is een prachtig gebied waar je ondanks de Coronamaatregelen heel goed kunt genieten van al het moois wat de natuur te bieden heeft. Het is jammer dat we geen vosjes hebben gezien, maar de specht en het egeltje waren toch ook een cadeautje. Net als de mooie imposante damherten en het heerlijke najaarszonnetje trouwens.

Je moet wel een goed oog hebben, want het wild weet zich hier goed te verstoppen voor de vele fotografen die er dagelijks komen. Het was deze ochtend niet heel druk, maar naarmate we weer terug richting de auto’s liepen werd het wel wat drukker. Maar ik vermoed dat het doordeweeks in de ochtend allemaal best mee valt met de drukte. Je mag overigens pas na zonsopgang het gebied in. Vandaar dat wij pas om 9:00 uur hadden afgesproken.

Neem verder een lens met wat zoommogelijkheid mee. De vorige keer dat ik er was had ik maximaal 70mm zoombereik en dat is echt te kort voor dit gebied, wil je vogels en damherten redelijk op de foto krijgen. Al met al ben ik supertevreden met de foto’s die ik deze keer heb kunnen maken. En voor die vosjes moeten we dan gewoon nog een keer terug….