Hallo meneer de uil!

We hebben een wonderlijke ‘attractie’ in het dorp. Een koppeltje ransuilen heeft een paar bomen in de wijk uitgekozen als roestplek. Tijdens onze ommetjes zien we ze regelmatig zitten en we blijven ook altijd eventjes staan kijken naar ze. Voor de jaarwisseling zaten er tegen de schemering soms wel 11 exemplaren in de boom. De laatste weken zijn het er niet zo veel meer, hooguit drie.
In het begin probeerde ik er met mijn Iphone een paar foto’s van te maken, maar die fotokwaliteit is echt niet voldoende, ze zitten gewoon te hoog in de bomen, lekker veilig. Dus half december ging ik er een keertje met de spiegelreflexcamera naar toe.

Ik had de 18-70mm lens meegenomen, de meeste zoom die ik zelf heb. Het was een beetje grauw weer en af en toe kwam er een spetter uit de hemel. Maar ik wilde toch een poging wagen. Er zaten die middag gelukkig 3 ransuilen in de bomen.

Ik koos als instellingen f/5,6 en ISO 320. De sluitertijd was 1/30 seconde. Veel langzamer kon dat niet, want dan zouden het zeker bewogen foto’s worden (ik had geen statief meegenomen). Ik heb niet zo heel veel foto’s gemaakt omdat ik eigenlijk vond dat ik de vogels met de zoomlens niet dichtbij genoeg kon halen. Dan kun je heel veel foto’s schieten, maar als je daarna nog zoveel moet croppen, dat komt de kwaliteit niet echt ten goede.

Maar toch twee foto’s waar ik redelijk tevreden over was, twee uiltjes onder elkaar, waarvan de één me in de gaten hield terwijl de ander lekker in elkaar gedoken zat te soezen.

Deze is ook nog wel aardig, maar wel erg ingezoomd en niet zo veel details in het verenkleed. De pluimpjes liggen hier plat en ik kan het niet goed zien, maar volgens mij houdt ‘ie alles wel in de gaten.

Anderhalve week later besloot ik nog eens te gaan, maar dan met de 70-200mm zoomlens van mijn vader (wij hebben dezelfde camera en een verschillend lenzenassortiment, dus we kunnen van elkaar lenen). Deze lens is ook over de gehele lengte lichtsterk, dus ik hoefde de ISO dan misschien niet zo op te schroeven.

Er zaten die middag twee uilen in de bomen en het was een beetje bewolkt weer. Ik koos nu als instelling voor f/2,8 en ISO 100 en een sluitertijd van 1/400 seconde. Dat zijn dus aanzienlijk betere omstandigheden voor scherpe foto’s. Ware het niet dat de lens inclusief camera behoorlijk wat wegen en als je dan omhoog staat te fotograferen dan is dat echt wel hard werken om het stil te houden. Je staat een beetje boven je macht te werken.

Verder is het ‘lastig’ (of eigenlijk gewoon heel irritant) dat een berkenboom barst van allerlei kleine takjes, waardoor je de uilen eigenlijk nooit helemaal ‘vrij’ kon fotograferen. Het was dus eerst goed kijken wat het beste plekje was, stapje naar voren, stapje opzij, proberen goed scherp te stellen op de kop en dan pas afdrukken. Deze uil zat het allemaal eens goed te bekijken. Waarschijnlijk had hij nog nooit zo’n camera en teletoeter gezien… Hier is ingezoomd tot 200mm.

Je ziet al veel meer details in de veren, de pluimpjes op zijn kop lijken wel bewogen, of ze zijn gewoon zo ‘fluffy’.
Hieronder kijkt hij om een hoekje, hij hield me een beetje in de gaten geloof ik.

Deze vind ik ook aardig gelukt, wel weer die ‘vage’ pluimpjes, maar een mooie blik. Hier zie je goed die fijne takjes van de berkenboom die best in de weg zitten. Daar waar ze buiten het scherpstelpunt liggen vervagen ze wel, maar fraai is het niet. Eigenlijk heel irritant…

Er zat ook nog een andere uil tegen de stam aan. Ook hier weer van die takjes voor zijn kop, helaas. Maar het is wel mooi om te zien hoe hij bijna opgaat in de omgeving. Je moet zo ook weten dat hij er zit, anders valt je het in het voorbijgaan niet eens op.

Nog een laatste foto, weer die vervelende takken er voor. Maar wel een mooie strakke blik van meneer de uil. Je zien zo ook mooi zijn verenkleed.

Daarna werd het oud en nieuw en ik vrees dat de vogels zijn geschrokken van het vuurwerk. Tijdens onze corona-ommetjes zien we er steeds maar 1 of twee. Twee fotovrienden van Fotogroep Aalsmeer wilden ook graag de uilen op de kiek zetten en we spraken op 15 januari af om samen te gaan. Dit keer zat er helaas maar eentje in de boom, maar gelukkig wel naar ons toe gericht.

Ik had weer de 70-200mm lens van mijn vader geleend, maar nu ook nog een extender erbij om uit te proberen. Dit ding zet je tussen je camera en de lens en daarmee kon ik nog meer inzoomen, tot 400mm. Ik was al heel blij met mijn foto’s van de laatste keer, dus was niet van plan heel veel foto’s te maken. Maar achteraf werd dit de sessie met de meeste plaatjes, grappig…

Het weer was niet heel denderend, bewolkt en grijs. Ook dit keer had ik geen zin om een statief mee te nemen, mijn fotomaatjes hadden dat wel bij zich. En we trokken meteen al veel bekijks met al die apparatuur. Iedereen maakt sowieso wel een praatje met je als je aan het fotograferen bent, heb ik wel gemerkt. En dan maar zeggen dat ze er wel veel meer in de bomen hebben gezien (ja, daar hebben we nu niks aan hé).

Qua instellingen gebruikte ik nu f/5,6 en ISO 800 en 1/25 seconde. Door de extender kon ik niet diafragma f/2,8 bereiken, je verliest als het ware een deel van de lichtbundel die door je lens valt. Ik besloot de ISO daarom flink op te schroeven en de ruis voor lief te nemen (ik zie dat al optreden vanaf ISO 400, dus ik vermijd het liever.
Mijn fotomaatjes maakten bij elke afdruk heel snel achter elkaar een paar opnamen. Ik besloot dat ook zo in te stellen.

Deze foto nam ik op 140 mm, ik had nog even niet door dat ik nog niet volledig had ingezoomd. Verder wilde de autofocus niet echt focussen (bleef maar heen en weer gaan), dus ik besloot ook met de hand te gaan scherpstellen. Poeh, wat maakte ik het mezelf lekker moeilijk om daarbij ook nog eens uit de hand te fotograferen. Ik denk dat ik van uitdagingen hou of zo. Maar volgende keer gaat het statief dus wél mee!

Ja, en toen dus helemaal ingezoomd op meneer de uil, op 400 mm krijg je hem dan echt mooi groot in beeld!

En dan maar proberen hem zonder takjes voor zijn kop op de foto te krijgen…

Hier stond ik er wat meer onder, maar je ziet wel mooi dat verenpatroon zo. Prachtige vogels zijn het.

En met een laatste klik namen we afscheid van meneer de uil, het is wederom een mooie serie foto’s geworden.

Je ziet in de drie fotosessies goed het verschil tussen de lenzen en het gebruik van de extender. Daarom besloot ik ze allemaal in 1 blogje te plaatsen.

Ik hoop dat ze nog even in het dorp zullen blijven ‘roesten’. Vorig jaar zaten ze ook al op deze plek, ze komen dus elk jaar terug (hoop ik). Bij mijn ouders hebben er twee jaar geleden ook een paar in de berkenbomen gezeten in het afgelopen najaar ook. Maar daar zijn ze nu al een tijdje weg. Geen idee of dit dezelfde uilen zijn of juist een heel ander koppel.

We blijven ze in ieder geval volgen tijdens onze Corona-ommetjes. En bij tijd en wijle blijf ik er wat fotootjes van maken als het zo uit komt en zolang ze er zitten. Het zijn echt prachtige vogels. En het smaakt naar meer om op vogeljacht te gaan en meer met die extender te gaan oefenen (met statief). Ik zou ook graag velduilen of kerkuilen willen zien en fotograferen. Toch maar eens op pad zodra het met die Coronamaatregelen enigszins kan. Als iemand een tip heeft, dan houd ik mij aanbevolen!