Twistin’ ’t Twiske

Zaterdag 10 februari 2024 ging ik met fotomaatje Miranda op fototocht naar ’t Twiske. Dit gebied ligt zo’n beetje halverwege ons beider woonplaats en gaf op Instagram aardig wat mooie diverse plaatjes. Dus daar konden we vast wel een paar mooie foto’s maken, dachten wij. Mooie bijkomstigheid is dat je er goed kunt parkeren en dat er een eetgelegenheid in de buurt was, en de paden goed begaanbaar. Na die tumbling snoekduik van een paar weken geleden ben ik toch nog wat voorzichtig met die enkel.

Het beloofde een mooie dag te worden: bewolkt, met af en toe een zonnetje en het zou ook droog blijven. Perfect voor wat wij voor ogen hadden; een beetje dramatische lucht in landschapsfoto’s. Dus nadat we de auto’s hadden geparkeerd gingen we meteen op pad. Eerst maar eens een poosje foto’s maken, daarna tijd voor lunch!

Het plan was om weer met grijsfilters te werken om met langere sluitertijden te kunnen werken. Er stond een aardig briesje, wat golven en rimpelingen in het water veroorzaakte. Met een grijsfilter i.c.m. een langere sluitertijd kun je dat een beetje afvlakken. Nadeel is wel dat dan ook de bomen en het riet bewegingsonscherpte krijgen op de foto. Maar het is leuk om daar mee te spelen, zoals in onderstaande foto.

Het is een beetje spelen met wat je nog mooi vindt, qua bewegingsonscherpte. Afhankelijk daarvan kies je je sluitertijd. In de nabewerking heb ik gekozen voor een dromerige sfeer en pasteltinten geaccentueerd.

Daarna was het ‘steigertijd’. Op het stuk waar wij liepen kwamen we er al drie tegen. En ze zijn een dankbaar onderwerp voor de landschapsfotograaf. Spelen met lijnen, ze nemen je mee de diepte in en voor de rest is het kijken wat werkt en of er een goede compositie te maken valt. Ik houd wel van een bepaalde symmetrie, dat kun je vast wel zien…

De bewolking geeft een mooi drama aan de lucht. Ik weet niet of een strak blauwe lucht een verbetering was geweest. We hadden er gewoon maar mee te dealen, deze lucht. Ik heb eerst diverse belichtingstrappetjes gemaakt (zelfde diafragma, andere sluitertijden) om later in Lightroom HDR foto’s te kunnen maken zonder filter, maar voor het mooie waren de sluitertijden toch te snel om de rimpeling in het wateroppervlak af te zwakken zonder dat de foto’s overbelicht werden. Dus ik besloot al snel om mijn ND 10 stops grijsfilter voor de lens te zetten. En die is er de hele tijd wel opgebleven.

In deze foto’s zie je goed het effect van het in- en uitzoomen met de lens. De camera staat op dezelfde plek, maar in de eerste foto is meer ingezoomd dan de tweede foto. In de tweede foto word je veel meer de diepte in getrokken en krijgt de lucht wat meer aandacht omdat de bomen minder prominent aanwezig zijn.

In de nabewerking heb ik ook nog wat zwart-wit beelden gemaakt. In het begin kon ik er nog niet echt over gillen. Er zat eigenlijk maar weinig uitgesproken wit of zwart in de foto’s. Veel grijstinten, dus dat oogde een beetje saai. Maar van fotomaatje Miranda kreeg ik een Youtube-filmpje door met tips voor het bewerken van zwart-wit foto’s in Lightroom. En daar heb ik wel veel aan gehad. Het is gelukt een wat meer sprekende foto te maken van de steiger:

Het water ‘leeft’ meer en er is voldoende variatie in wit- en zwarttonen. De lucht heb ik een beetje gedramatiseerd in de nabewerking.

Hierna ging ik een beetje op de artistieke toer, eens kijken of ik wat sfeerplaatjes kon schieten… Onderstaand doorkijkje sprak mij wel aan. De pluimen zijn onscherp door de beweging. Dat geeft weer een beetje dynamiek aan de foto. Qua sfeer is het helemaal herfst/winter, veel bruintinten. Het zou zomaar een plaatje op een condoleancekaart kunnen zijn. Dat kwam in ieder geval bij mij op…

Dezelfde foto heb ik omgezet in zwart-wit. Ik vind het allebei mooi, maar ik denk dat ik de kleurenfoto meer sfeer vind hebben. Wat is jullie mening?

Hierna heb ik echt een half uur in het water zitten koekeloeren met de camera. De golven in dit bosje riet in combinatie met af en toe een zonnestraal zorgden voor een fraai schouwspel. Donker, maar met bijna mysterieuze lichtpuntjes op het water.

De golfjes breken hier heel mooi de zonnestralen en het riet wordt een silhouet. Het is bijna een avondopname, bij de ondergaande zon, maar het is op klaarlichte dag gekiekt. Leuk effect van de filters.

En tot slot nog wat meer ingezoomd en wat met de sluitertijd lopen stoeien:

Het werd tijd om de camera weer eens van het statief te halen en de filters op te bergen. Het is altijd fijn om met de camera om je nek een beetje rond te kijken en dan maar zien wat je tegenkomt en wat je opvalt. En dan krijg je ineens zoiets:

Een abstract beeld van de spiegeling in het water. Dit is zoiets simpels als een bosje riet, door de golven totaal onherkenbaar gemaakt, allerlei krullen en kringels in plaats van rechtopstaande en wat gebogen halmen. In zwart wit doet deze foto het heel goed.

Miranda had inmiddels de zoomlens op de camera gezet en was aan het stoeien met de instellingen om een bepaald sfeerbeeld te maken, high key (overbelichting), met een fuut als dankbaar onderwerp. De fuut was lekker aan het wassen en poetsen, dus af en toe werd er wild gefladderd met de vleugels. En volgens mij probeerde hij/zij ook indruk te maken op een andere fuut, want we hoorden een bepaald geluid waarbij de nek en kop bijna plat op het water werd gelegd. Vogels, je kunt er echt uren naar kijken.

Ik had helaas mijn verloopring voor de 70-300mm lens niet bij me, dus ik moest het met de 18-70mm lens doen, qua fuut. Veel te klein in beeld, dus ik heb flink moeten croppen. Ik was geïnspireerd door de beelden die Miranda me op haar schermpje had laten zien en heb in de nabewerking gekeken of ik dat high key sfeertje kon creëren. En dat is wonderwel gelukt. Qua scherpte is het kiele kiele, maar ik vind het wel wat hebben:

Het is bijna een aquarel. En ik krijg warempel zin om onderstaande foto eens om te gaan zetten naar een eigen aquarel. Eigen referentiefoto’s zijn toch leuker om na te schilderen, dan heeft het al een verhaal…

En met een heel stel foto’s van die fuut hebben we de fotosessie afgesloten, tijd voor de lunch en een beetje opwarmen. We wilden aanvankelijk nog wel verder fotograferen, maar we hadden zoveel bij te praten en vonden het eigenlijk wel best; we hebben lang zitten tafelen en een klein beetje fotoplannen gemaakt; we willen allebei heel graag een fotoreis naar Schotland maken, maar het lijkt me ook mooi om met een koppel fotovrienden zelf een reis uit te stippelen richting de Opaalkust. En daarnaast in onze vrije tijd vast nog wat daagjes op fototocht in Nederland. Kortom, plannen genoeg…

We zijn nog heel even terug gelopen om te kijken of de twee fuutjes misschien nu wel bij elkaar zwommen, maar dat bleek niet het geval. Dus gingen we huiswaarts, met weer een paar ‘perfecte plaatjes’, nieuwe herinneringen, nieuwe fotoplannen en ervaringen rijker.

En de collage met de telefoonfoto’s is een mooie herinnering aan deze leuke en productieve dag. Dit gaan we dus beslist vaker doen, als het aan ons ligt!