Blij op de hei

Op een mooie woensdag in augustus ben ik met Miranda naar de duinen bij Schoorl geweest. Even lekker met de camera de natuur in en goede hoop dat dan de hei ook al in bloei zou staan. We namen allebei ook de lensball mee, omdat we daar ook wel eens samen mee wilden oefenen. En voor landschapsfotografie was het statief ook een must, dus we hadden wel wat extra kilo’s aan/in de fotorugzak tijdens onze wandeling. Ik besloot eerst de groothoeklens op de camera te schroeven. Zo werd ik in elk geval gedwongen met landschapsfotografie aan de slag te gaan en me niet te verliezen in de detail-/macrofotografie.

De duinen bij Schoorl is een mooi afwisselend gebied met bos en heide en uiteindelijk dan ook het strand. We hadden een route gekozen richting het strand en dan eerst door het bos richting het stuk met de hei. De route naar het strand was ongeveer een uur lopen. We zouden wel zien hoe ver we kwamen. We hadden drinken bij ons en de hele middag de tijd.

Het was lekker weer voor een wandeling, zonnetje hoog aan de hemel en een lekker briesje. Op zich is het natuurlijk geen ideaal licht, felle zon en amper een wolkje aan de lucht, maar ons motto is toch dat je in elke omstandigheid moet proberen mooie plaatjes te schieten. En van vroeg op staan zijn we allebei sowieso niet, dus gewoon terplekke kijken wat de mogelijkheden zijn en lekker bezig zijn.

Hoewel ik toch regelmatig een ommetje loop, bleek wandelen in de duinen met hoogteverschil nog best pittig. Ik had meteen een goede workout. Ondertussen hebben we natuurlijk ook gezellig even bij gekletst. Miranda had net een fotoreis naar IJsland achter de rug, dus die had genoeg mooie verhalen om te vertellen. En zo kwamen we na verloop van tijd bij een stuk hei uit, omringd door bomen. Daar was een fijn bankje in de schaduw waar we eventjes wat gezeten hebben en de camera’s uit de tas gehaald hebben.

We begonnen op een wat kale vlakte, met in de verte een boom. Ik vind landschapsfotografie best moeilijk, want ik vind het al gauw saai en het is dus goed zoeken naar een mooie compositie, die het beeld ook een beetje spanning geeft. In een workshop die ik via de AmsterdamUMC fotoclub volgde bij Arie van Houten, had ik wat tips gekregen voor landschapsfotografie. Eén daarvan was om gebruik te maken van iets op de voorgrond in je foto, waarmee je diepte creëert. Er was stukje met heideplantjes in bloei aan de rand van de kale vlakte bij het pad. Deze gebruikte ik in de eerste foto. Ik heb een beetje met het diafragma gespeeld om te kijken wanneer de voorgrond scherp was. Het zou waarschijnlijk toch niet lukken om alles van voor naar achteren scherp te krijgen (ik zat redelijk dicht op de plantjes op de voorgrond), dus ik heb de keuze gemaakt de boom op de achtergrond niet scherp op te foto te zetten, maar de aandacht te laten uit gaan naar een groot stuk voorgrond, die wel scherp is. De boom zette ik op ongeveer 2/3 van de foto in de compositie, ook de horizon is op 1/3 van boven (bomengrens) geplaatst. Als je de foto zowel horizontaal als verticaal in drieën verdeelt dan zie je wat ik bedoel.

Wat verderop stond een eenzaam plantje op de wat kale zandvlakte. Ik wilde eens proberen of ik hier wat mee kon spelen. De directe omgeving van het plantje was niet zo interessant, dus het was de kunst om het plantje er uit te laten springen, maar toch ook de weidsheid van het landschap te laten zien. Dat het plantje zo’n mooie paarse kleur heeft helpt natuurlijk enorm. Hieronder de eerste poging.

bij de foto die ik daarna nam, had ik de camera net boven de grond geplaatst. Het plantje lijkt wel even zo groot als de boom die er achter staat. De kale vlakte is nu bijna niet meer zichtbaar, het beeld wordt een stuk ‘platter’, je ziet niet zoveel diepte meer. Leuk detail is dat er nog een bij voorbij zoemde, als je goed kijkt vind je hem wel.

Daarna stapte ik wat achteruit en maakte een net wat andere compositie, met de camera weer iets hoger vanaf de grond. Drie totaal verschillende beelden van hetzelfde plantje op vrijwel dezelfde plek.

Vanaf heb bankje hadden we al gezien dat die boom een markant beeld in dit stukje landschap was. Met de felle zon was er wel het probleem dat alles om de boom heen vol in het licht staat en dat de boom bijna een silhouet is geworden en veel donkere plekken in de schaduw onder de boom creëert. Het is echt heel lastig om dat in 1 keer goed te fotograferen. Daarom maakte ik gebruik van belichtingstrappetjes (dus dezelfde foto maken, maar dan met een andere sluitertijd en het diafragma wel gelijk houden). Dan kon ik in de nabewerking deze foto’s samenvoegen tot een HDR foto, om meer mogelijkheden in de nabewerking te hebben. Qua compositie koos ik er voor de boom op de denkbeeldige 2/3 verticale lijn te plaatsen. Ik heb hem ook in het midden geplaatst, maar dat was echt veel minder ‘spannend’. Ondanks de felle zon vind ik het wel een fraai beeld geworden. En wat een contrast met dat groen achter de boom en die kale vlakte er voor.

We besloten wat verder te lopen. Aan de andere kant van het pad zagen we een dode boom staan. Een groot en fraai exemplaar en wat een fantastisch contrast met al het groen en paars er om heen. Ik probeerde eerst een compositie met een bosje op rechts op de voorgrond. Dit is een HDR foto, dus ook weer met zo’n belichtingstrappetje een aantal foto’s gemaakt. Het verbaast me hoe goed Lightroom ze samen voegt, want het waaide toch wel en die blaadjes hangen niet stil. De techniek staat voor niks tegenwoordig.

Ik liep wat verder, voorbij het bosje op rechts en eigenlijk was dat een veel mooier standpunt. Ik vind dat de oude boom zo veel beter tot zijn recht komt, het is een rustiger beeld zo. En op de een of andere manier werkt de boom in het midden nu wel, als compositie. Misschien omdat het zo de suggestie van symmetrie heeft?

Ik liep nog wat verder op het pad en daar maakte ik nog deze foto. Zelfde onderwerp, ander standpunt, weer een heel ander plaatje. Waarvan ik de foto hierboven zelf de meest geslaagde vind.

Wandelpaden zijn ook altijd een dankbaar onderwerp. Als je geluk hebt is er een mooi glooiend pad met een verdwijnpunt ergens aan de horizon. We kwamen deze middag nog een auto van de boswachter tegen en werden gemaand wel op het pad te blijven met de camera’s. Tuurlijk doen wij dat. Vanaf nu (oeps…)

Vanaf het wandelpad konden we ook hele mooie plaatjes schieten. We kwamen nu voorbij die kale vlakte en daar was het allemaal een stuk groener en her en der al iets paarser. Het zou zo te zien nog wel een weekje duren voor de heide vol in bloei zou staan. Maar dit is toch al prachtig?

Wat verderop kwamen we bij een kruising en daar liep de weg omhoog en stond ook weer een bankje om even wat te zitten en genieten van het uitzicht. vanaf deze hoogte probeerde ik iets met dat wandelpad waar we vandaan kwamen. Er zat een mooi bochtje in en die loopt eigenlijk om die bomenpartij heen. Je ogen volgen als het ware die lijn en blijven dan bij de bomen hangen. En hopelijk ben je nieuwsgierig en wil je weten wat er achter die bomen is. Dan gaat dit plaatje meteen meer leven. En, werkt het?

Zelfde plek, net iets ander standpunt en het pad loopt met een langere diagonaal het beeld uit, weer achter die bomenrij. Onderstaande foto vind ik net even wat spannender dan de bovenste.

Later zette ik nog even een andere lens op de camera en daarmee maakte ik nog onderstaande foto. Deze lens heeft veel minder groothoek en ook de mogelijkheid tot inzoomen. Daarmee wordt het beeld platter, minder weids. Als je bovenstaande foto vergelijkt met die hieronder kun je goed de verschillen zien. Die twee bomen waar je tussendoor kijkt staan in de onderste foto veel dichterbij. En toch sta ik op hetzelfde plekje…

Ik liep een paar passen de heuvel af naar de kruising en dan zie je eigenlijk bijna niets meer van die mooie boog en er is ook al wat meer te zien wat er achter de bomenrij gebeurt. Het pad heb ik ongeveer op de 2/3 verticale lijn geplaatst, daar blijft mijn oog in ieder geval wel hangen. De horizon plaatste ik op 1/3. Die denkbeeldige lijnen zitten eigenlijk altijd in mijn hoofd. En veel camera’s hebben die ook in liveview of het zoekerbeeld, dat zijn mooie hulplijnen om je te helpen een goede compositie te maken.

Het was ondertussen al half vijf en voor ons gevoel hadden we nog helemaal niet zover gelopen. Als we nog naar het strand moesten lopen, daar wat eten/drinken en weer een uur terug lopen, dan zou het wel erg laat worden. We besloten nog wat foto’s te maken en daarna rustig terug te lopen en dan in Schoorl nog ergens een terrasje te pakken.

Bij de kruising stonden nog wat planten in de schaduw, maar met nét een zonnestraal op wat bladeren. Op de een of andere manier trekt mijn oog hier altijd naar en ik maakte met een andere lens nog een fotootje.

Bij het bankje waar we nog even op zaten stond nog een boom waar lang geleden een tak afgebroken was. Je zag zo wel mooi de jaarringen nog. Mooie structuren in het hout, het wordt bijna een abstract beeld zo.

Na deze foto begonnen we aan de terugtocht, al met al nog een hele klim af en toe. Maar lekker op je eigen tempo lopen, dan kom je er vanzelf. Bij het Duincentrum aangekomen bleek het terras al gesloten, dus we besloten naar het centrum te lopen en daar wat te gaan drinken en eten. Het was al tegen zessen ondertussen en ik had nog een uurtje autorijden voor de boeg. Het was even heerlijk genieten op het terras, verkoelend drankje, lekker sateetje en gezellig kletsen. Het was bijna alsof het vakantie was. Maar het was toch echt bijna een werkdag, met meer dan 12.000 stappen op de teller en zo’n 128 foto’s weer gemaakt. Uiteindelijk bleven daar zo’n 34 foto’s van over die ik het waard vond om te bewerken en een selectie daarvan heeft deze blog gehaald.

De nabewerking vond ik deze keer best veel werk, omdat ik de kleuren niet altijd goed kreeg. Ergens vind ik het af en toe te geel of te groen naar mijn zin. Mijn camera heeft daarnaast ook de neiging om bij witbalans “daglicht” een gele gloed te presenteren.
Ook merk ik dat er veel stofjes op de censor zitten, waardoor ik in de lucht veel kleine vlekjes moest wegwerken iedere keer. Dat soort dingen ga je goed zien als je met een hoger diafragmagetal werkt en met landschapsfotografie ontkom je daar niet aan. Dus ik moet hoognodig de censor weer eens laten reinigen. Ik ga daarvoor naar Chipclean en heel af en toe naar de Kamera Express. Maar de eerste is toch de beste, maar wel veel verder weg. Dus daar moeten we in de vakantie maar een dagje voor uit trekken.

Achteraf heb ik dus helemaal niets met de lensball gedaan. Miranda heeft hem heel even uit de tas gehad, maar je moet er eigenlijk een mooie standaard voor hebben, waarmee je hem iets in de hoogte kunt plaatsen, in ieder geval bij landschapsfotografie. Nou ja, dat wordt vast iets voor ons volgende fototochtje. Want het was wel voor herhaling vatbaar. Heerlijke middag gehad samen!